Urobel is de Belgische nationale vereniging voor urologisch verpleegkundigen en aanverwanten. De vereniging is opgericht in 1995 en heeft als missie de professionalisering van de zorgverstrekker in de urologie ten voordele van patiënt en omgeving. Dat gebeurt onder meer door het leveren van actuele en wetenschappelijk onderbouwde kennis voor urologische zorg. Veerle Lamotte is verpleegkundig trajectbegeleider Multidisciplinair Oncologisch Centrum Urologie in het UZ Antwerpen en sinds vier jaar voorzitter van Urobel. Zij legt uit waar Urobel zich mee bezig houdt, en wat het belang is van een vakvereniging voor verpleegkundigen, in dit geval op het gebied van urologie.
Veerle Lamotte begon haar loopbaan als verpleegkundige op de Intensieve Zorg, maar kon na enkele jaren de onregelmatige werktijden niet langer combineren met de zorg voor een gezin. Uiteindelijk ging ze aan de slag bij een polikliniek urologie, waar zij het advies kreeg om een bijkomende opleiding te volgen als prostaatverpleegkundige. “Dat was mijn eerste contact met Urobel en het begin van mijn passie voor de urologie, die maakte dat ik mijn kennis verder wilde ontwikkelen”, vertelt zij.
Wat haar meteen aansprak aan het werk als prostaatverpleegkundige was de intensieve begeleiding die patiënten met prostaatkanker kregen, en dat de verpleegkundigen een hoge mate van autonomie kenden. Uiteindelijk wist Veerle Lamotte een positie bij het UZA te verkrijgen als verpleegkundig trajectbegeleider in de urologische oncologie.
“Wat mij vooral boeide was dat je heel persoonlijke zorg kunt verstrekken en dat je nauw contact hebt met patiënten”, legt Veerle Lamotte uit. “In het UZA is het zo georganiseerd dat je de patiënten tijdens hun hele traject kunt opvolgen. Je bent het luisterend oor en advocaat van je patiënt en dat vind ik heel fijn om te doen. Het is heel anders werken dan op de Intensieve Zorg, waar het meer over zorg gaat. Bij de urologische oncologie gaat het meer om persoonlijke begeleiding en nauwere contacten met de patiënten. En het feit dat je er tijd voor krijgt, tijd die artsen vaak niet hebben, en die op de Intensieve Zorg ook beperkt is.
Veerle Lamotte ziet dat de zorg de laatste jaren steeds meer onder druk staat, en dat het steeds moeilijker wordt om tijd uit te trekken voor contact met de patiënten. Ze somt op: “Te weinig verpleegkundigen, bedden die afgestoten worden, chirurgische interventies die uitgesteld moeten worden… Je hoort het steeds vaker. Dat doet mij wel beseffen hoeveel geluk ik heb met mijn werk, dat ik de kans krijg om mijn soort werk ook in deze tijden te blijven doen.”
De opkomst van nieuwe technologieën zorgt er wel voor dat het werk van verpleegkundigen verandert. “We moeten meer en meer data noteren en invoeren, dat is in elk specialisme het geval. Je moet als verpleegkundige heel snel kunnen schakelen en op de hoogte blijven van elke nieuwe technologie. Het is niet altijd makkelijk om een evenwicht te vinden tussen aandacht voor patiënten en computerwerk.”
Het vak van verpleegkundige maakt de laatste jaren een grote evolutie door, niet alleen vanwege de opkomst van digitale technologieën en kunstmatige intelligentie. De patiënt eist steeds meer een bepalende rol op in de behandeling, en wordt betrokken in het proces van ‘shared decision making’. Ook de verpleegkundige speelt een belangrijke rol in dat proces, als verbindend element tussen de patiënten en diens naasten enerzijds, en de artsen en specialisten anderzijds.
Veerle Lamotte vervolgt: “Een andere evolutie is dat ‘moeilijke onderwerpen’ meer besproken worden, denk maar aan seksualiteit, palliatieve zorg en vroegtijdige zorgplanning. Meer en meer wordt bespreekbaar. Als verpleegkundige leer je daarmee om te gaan, we krijgen daar ook de nodige opleiding voor. Je bent als verpleegkundige een evenwaardige schakel in het multidisciplinaire team. We overleggen ook met urologen, seksuologen, psychologen en kunnen we bij hen altijd terecht met onze vragen. Na al die jaren leer ik nog elke dag bij en dat is een groot plezier.”
Het bestuurswerk bij Urobel ervaart Veerle Lamotte als zeer waardevol. Ze is al tien jaar bestuurslid en vier jaar voorzitter van Urobel. In haar ogen heeft Urobel absoluut toegevoegde waarde voor de Belgische verplegenden die werkzaam zijn in de urologie. “We willen de verpleegkundige zorg aan het bed echt verbeteren en optimaliseren, door opleiding en informatie, maar anderzijds willen we ook een netwerk bieden om verpleegkundigen samen te brengen hun kennis te blijven vergroten. Dat doe ik uiteraard niet alleen, maar met een team van een 15-tal personen binnen het Urobel-bestuur. Het werk van deze vrijwilligers, buiten de werkuren, is van onschatbare waarde. Met heel veel trots kijk ik naar dat topteam dat er elke keer weer staat, gedreven door de passie voor de urologie en verpleegkunde.”
De toekomst zal volgens Veerle Lamotte nog veel vragen van de verpleegkundigen als het gaat om het inzetten van gepersonaliseerde zorg om de noden van de patiënten beter te kunnen invullen. “Er zijn altijd verbeterpunten, en het geeft veel voldoening als je bepaalde problemen kan aanpakken en verbeteren of ietwat scheve situaties kan rechttrekken. ‘Verbeteren en personaliseren’, dat is samengevat mijn motto. Mijn boodschap aan collega’s is altijd ‘houd je oren en ogen open, kijk hoe anderen het doen, je kan altijd van elkaar leren, en blijven bijscholen, want daar krijg je energie en goesting van. En je blijven afvragen of het beter kan, nooit er van uitgaan dat iets goed genoeg is.”
Veerle Lamotte besluit: “Het is natuurlijk ook zo dat je de kans moet krijgen van je werkgever om je bij te scholen. Als er al onvoldoende verpleegkundigen zijn om de dagelijkse patiëntenzorg uit te voeren, is het moeilijk om tijd vrij te maken voor extra opleiding. Maar we zijn en blijven verpleegKUNDIGEN, kundig in onze job en hoog opgeleid. Erkenning van ons beroep blijft nodig.”
Meer informatie
Bezoek de website van Urobel: www.urobel.be
Naar boven
